مقاله الف درباره خودکشی سه کارگر ایرانی که در ستون لینک‏های روزانه لینک کرده‏ام من را بیاد روزها و شاید بهتر باشد بگویم سال‏های گذشته می‏اندازد. زمانی که تازه جنبش عدالت‏خواهی در جامعه بوجود آمده بود، جنبشی سیاسی که آثار خود را هنوز بر زندگی خصوصی من حفظ کرده است. فقرا تاثیر زیادی بر من داشتند، از آنجا که خودم از یک محله پایین‏شهر برخاسته بودم ، از آنجا که هنوز طعم تلخ تحقیر و انزوای ناشی از پایین‏دست بودن را فراموش نکرده بودم هرگز نمی‏توانستم با فقرا همدردی نکنم. می‏دانستم درد اصلی نه بی‏پولی بلکه انزوای آنهاست. برای همین هم هست که اسلام درباره فقرا دستور می‏دهد خودتان را به آنها نزدیک کنید، به فقرا نزدیک باشید و از ثروتمندان دور ... اما حالا چند سالی است که در شمال شهر بنا به توفیق اجباری خانواده پدری زندگی می‏کنم. از وصف حال خودم اینقدر می‏فهمم که کم‏کم شبیه آنها می‏شوم و کم‏کم پا گذاشتن در محله قبلی برایم سخت می‏شود. شاید اندکی از آن مربوط به افزایش سن و جایگاه اجتماعی‏ام باشد اما بی‏گمان بیشتر این احساس از محل و سبک جدید زندگی‏ام ناشی می‏شود. آدم‏های قبل از ما هم کمابیش همین راه را طی کردند. افرادی که در جوانی افکار آرمانی داشتند کم‏کم وقتی به امکانات زندگی دست یافتند، وقتی در جامعه موقعیت و نفوذی بدست آوردند، کم‏کم یاد گرفتند چگونه هر چیز را بخوبی توجیه کنند. راهکار امثال من در گذشته این بوده که به این نتیجه برسند که کارآفرینی بزرگترین خدمت به فقراست چون به این صورت اشتغال ایجاد می‏شود و چیزی هم گیر پایین دستی‏ها می‏آید، مهم نیست اگر درآمد ما که مدیر هستیم 100 برابر مهندس شرکت باشد، چون بالاخره اگر ما نبودیم سر او هم بی‏کلاه می‏ماند. البته راه برای توجیه هوا و هوس‏ها بسیار است و ما وقت زیادی نمی‏خواهیم صرف بحث با این مدیر محترم کنیم. به این هم کاری نداریم که همین شرکت بطور کاملا طبیعی بعدا به این نتیجه می‏رسد که برای خدمت بیشتر باید بزرگ شود و تبدیل به یک امپراطوری بشود و ازینجاست که زمین زدن رقبا هم بخشی از نیت الهی را تشکیل می‏دهد. به خیال من بیایید دو راهکار جلوی خودمان بگذاریم، اولا اینکه هر چیز برای خودمان می‏خواهیم برای دیگران هم بخواهیم. تک‏خوری را اگر بر خودمان حرام کنیم بسیاری از نیت‏های ناپاک مجالی برای بروز نخواهد یافت. دنبال هوس‏های بزرگ نباشیم، کلمه قناعت را ماهی یکبار از ذهن بگذرانیم، اجازه بدهیم درآمدهای بزرگ مال اهلش باشد و خودمان راضی به رضای خدا باشیم و تلاش و کوشش خود را در راهی که فکر می‏کنیم درست است صرف کنیم نه راهی که با پول و ارقام درشت می‏خواهند مجبورمان کنند که طی کنیم. آزادی چیز خوبی است و آدم این جور وقت‏ها ارزش آنرا خوب می‏فهمد. اما درباره فقرا شما را به خدا نظریه‏های جفنگ ارائه نکنید، همینقدر که انسان باشیم در برخورد با مردم برای همه‏مان کافی است. اگر کسی به چیزی احتیاج دارد اگر دارید به او بدهید ندارید لااقل با او مهربان باشید. اگر کسی رو انداخت سخنش را بپذیریم به کرامت انسانی مردم ایمان داشته باشیم، به راستگویی آنها به درستی آنها به ایمان آنها. اینطوری کسی تنها نمی‏ماند آنقدر که دست به خودکشی بزند.